A TY? ZYJESZ CZY TYLKO ODDYCHASZ?

Ewelina Lelewska
13 maj
2 minut(y) czytania

Zaktualizowano: 5 cze

Wstajesz. Praca. Dom. Obowiazki.

Jesli masz rodzine – bieg za wszystkim.

Jesli nie – to i tak masz milion spraw do ogarniecia.

Jestes zmeczona. Albo zmeczony. Tak bardzo, ze zapominasz o sobie. Tak bardzo, ze czasem nie widzisz juz kolorow.

Gdzies w srodku tlumisz emocje. Nie masz sily, zeby sie z nimi zmierzyc.I siedzisz w swoim pudelku ograniczajacych przekonan, ze tak juz musi byc.

Dzien swistaka.

Codziennie to samo.

I lista powodow, dla ktorych "nie mozesz nic zmienic", rosnie z dnia na dzien.

Bo masz ograniczone postrzeganie rzeczywistosci. Bo godzisz sie na to, co cie spotyka. Bo nie rozwijasz sie. Bo ab, c, d – i tak dalej do samego xyz.Alfabet niemocy.

Alfabet rezygnacji.

A potem pojawiam się Ja.

I drze sie do ciebie, macham rekami i mowie :

"Mozna inaczej! Mozna zyc inaczej! Mozna spelnic marzenia! I wiem jak!"

I co wtedy?

Pewnie znowu pomyslisz:

"A tej to sie udalo","A ona to ma latwiej","A ona to w ogole nie wie, co ja czuje"...

I moze mnie wylaczysz.

Moze nie przeczytasz do konca. Bo przeciez zycie to nieszczescie, prawda?

Ale ja wiem, co mowie.

Bylam wszedzie. W kazdych butach.

Zrobilam ogromna robote nad soba.