Wyzsza matematyka empatii ...

Ewelina Lelewska
24 kwi
2 minut(y) czytania

Zaktualizowano: 5 cze

Ludzie nadal mnie zaskakuja.

I chyba nigdy nie przestana.

Za kazdym razem, gdy mam wrazenie, ze widzialam juz wszystko, ze nic nie jest mnie w stanie zaskoczyc – rzeczywistosc serwuje mi cos, co burzy te pewnosc z korzeniami.

Zadziwienie wraca z podwojna sila.

Owszem, mam silnie wyczulona intuicje.

Energia serca i umyslu, ktora trudno nawet opisac slowami – to moj azymut.

I chociaz myle sie rzadko, to jednak... czasem.

Moze raz na sto tysiecy przypadkow, ale ten jeden wystarczy, by przypomniec mi, ze jestem tylko czlowiekiem.

Zauwazylam tez, ze ludzie dzialaja na mnie energetycznie – jedni przyciagaja, inni odpychaja. Czasem az do tego stopnia, ze bezwiednie zmieniam strone ulicy.

Bo sa osoby, ktore trwaja w trybie "toxic" – w relacjach, w myslach, w zyciu. I czuc to na kilometr. Naprawde czuc.

Najgorsze jednak jest to, jak latwo dopisujemy historie do ludzi, zamiast po prostu zapytac.

Zamiast usiasc, spojrzec w oczy, wysluchac – tworzymy scenariusze, interpretacje, oceny. A przeciez mozna inaczej. Mozna zapytac wprost. Mozna usiasc naprzeciwko czlowieka, bez oceniania, z empatia i otwartoscia, i po prostu byc. Podarowac komus swoj czas – swiadomie.

Empatia – slowo duze, glebokie, wielowymiarowe.

To nie jest "rozumiem".

Empatia nie ma nic wspolnego z intelektualnym pojmowaniem.

To cos znacznie wiekszego – to obecnośc.

Siedzisz z kims w ciszy i czujesz wszystko.

Kazde jego slowo, kazda emocja, ktora kryje sie miedzy wersami.

Odbierasz sercem.

Dzisiaj juz tak wlasnie żyje.

Nie szukam, nie analizuje na sile. Wierze w spojrzenia – bo oczy nie klamia.

W oczach widac wszystko: intencje, historie, prawde. Czasem wystarczy jedno spojrzenie, by wiedziec, czy warto isc dalej, czy moze nalezy sie wycofac.

Bo jesli zignorujesz to, co oczy juz wiedza – wszystko inne moze okazac sie szalenstwem.