Kiedy dusi Cie bezradnosc …. 01.01.2025

Czasem to nie dramat, nie tragedia, nie zaden koniec swiata sprawia, ze czlowiek siada na podlodze i nie moze zlapac oddechu.

Czasem to po prostu bezradnosc. Cicha. Niewidoczna. Ale przygniatajaca jak wilgotna mgla, ktora wslizguje sie wszedzie – pod ubrania, pod skore, az w glab mysli.

To nie jest krzyk.

To szept, ktory mowi: nie wiem, co robic…

A potem nic.

Pustka.

Czekanie, az cos sie zmieni samo, bo Ty juz nie umiesz.

Patrzylam dzis dlugo na filizanke z zimna kawa w hotelu. Stala tam od rana. Tak samo jak ja. Obie czekalysmy – nie wiadomo na co.

Mam wrazenie, ze zyjemy w epoce gotowych rozwiazan.

Algorytmy, porady, motywujace hasla, krotkie formy — wszystko po to, zeby bylo szybciej, latwiej, skuteczniej.

Tylko ze bezradnosc nie dziala na szybciej. Bezradnosc to miejsce, gdzie zatrzymuje sie czas.

I rozum tez.

Nie pisze tego, by szukac wspolczucia.

Pisze, bo chce dac sobie – i moze Tobie – prawo do tego, by czasem nie wiedziec.

Nie miec kontroli. Nie miec sily.

Bo moze najtrudniejszym, ale i najbardziej ludzkim aktem odwagi jest powiedzenie sobie:

Nie potrafie. Ale nadal tu jestem.

Bezradnosc nie ma w sobie nic spektakularnego. Jest jak cisza po burzy, ktora wcale nie przynosi ulgi. Ale to wlasnie w tej ciszy cos we mnie zaczyna pekac. Moze to ziarno zmiany?

Nie wiem, ile jeszcze bedzie we mnie tej niemocy. Ale ucze sie z nia byc. Nie wypychac jej za drzwi. Nie maskowac produktywnoscia. Nie przykrywac usmiechem.

Ucze sie sluchac tej swojej wersji, ktora nie zna odpowiedzi.

Moze ona tez ma cos do powiedzenia.

Jesli to czytasz i rozpoznajesz siebie — nawet troche — to nie jestes sam\_a.

Nie mam dla Ciebie gotowych recept.

Mam tylko obecnosc. I jedno ciche zdanie, ktore ratuje mnie ostatnio czesciej, niz sie przyznaje:

To tez jest zycie. Nawet jesli boli.

Oddychaj.

Dziekuje, ze jestes.

Przytulam

LLWSKA❤️

01/01/2025 pewien hotel ….