Nienasycenie zawsze zostanie nienasycone….

Sa stany, ktore nie daja sie zapelnic.

Pragnienia, ktore – im wiecej sie im daje – tym bardziej rosna.

Nienasycenie to nie tylko brak, to przede wszystkim mechanizm.

Proces bez konca, ktory karmi sie samym soba.

I wlasnie dlatego nienasycenie zawsze zostanie nienasycone.

Chcemy wiecej, szybciej, mocniej

Zyjemy w czasach, w ktorych „wiecej” stalo sie miara wartosci.

Wiecej lajkow, wiecej sukcesow, wiecej pieniedzy, wiecej przezyc.

Zbieramy doswiadczenia jak trofea – kazde kolejne ma potwierdzac, ze jestesmy „na dobrej drodze”. Ale czy istnieje koniec tej drogi?

Czy kiedys siegniemy punktu, w ktorym powiemy: „juz wystarczy”?

Prawda jest taka, ze nienasycenie nie zna konca. To nie przypadek.

To natura tego zjawiska.

Glod rosnie w miare jedzenia, ale tez dlatego, ze nasze „glody” rzadko dotycza ciala – najczesciej sa echem duszy.

Nie da sie nasycic tym, co nie nasyca

Problem z nienasyceniem polega na tym, ze bardzo czesto probujemy je zaspokoic czyms, co nie ma takiej mocy.

Chcemy, by uznanie innych wypelnilo nasza samotnosc.

By sukces zagluszyl nasze watpliwosci.

By nowy zwiazek uleczyl rany starego.

Ale to tak, jakby podlewac pustynie – moze na chwile pojawi sie zycie, ale potem znów przychodzi susza.

Nie ma nic zlego w pragnieniach.

To one pchaja nas do przodu.

Ale kiedy staja sie jedyna osia dzialania, zaczynaja pozerac wszystko dookola – relacje, zdrowie, spokoj.

Jak oswoic nienasycenie?

Nie chodzi o to, by zrezygnowac z marzen czy ambicji. Chodzi o to, by zrozumiec ich miejsce. Nienasycenie trzeba zobaczyc, zanim sie je zacznie gonic. Zadac sobie pytanie: czy to naprawde moje pragnienie, czy tylko reakcja na cudze oczekiwania?

Czasem najlepszym sposobem, by nasycic sie zyciem, jest… zatrzymac sie. Zamiast ciagle gonic za czyms nowym, warto pobyc chwile w tym, co jest. Uslyszec cisze. Usiasc z pustka. I zobaczyc, ze moze to, czego szukamy, juz dawno w nas jest.

Bo nienasycenie nie zniknie. Ale moze przestanie rzadzic.A wtedy to my zaczniemy wybierac – nie z glodu, lecz z pelni.