Peru – kraina marzen i pierwsze spotkanie z miloscia …

Niektore miejsca zmieniaja czlowieka nie przez to, co oferuja oczom, ale przez to, co uruchamiaja we wnetrzu.

Peru – kraj przestrzeni, ciszy i niespiesznych rozmow z czasem – stalo sie takim miejscem.

Nieplanowanym symbolem przemiany.

Podroz miala byc oddechem.

Przerywnikiem miedzy jednym a drugim etapem zycia.

Bylo w niej sporo samotnosci, ale rowniez potrzeba znalezienia czegos prawdziwego – w ludziach, w krajobrazie, w sobie.

Peru przywitalo spokojnie: kamienne ulice Cusco, para unoszaca sie znad goracej herbaty z munia, zapach wilgotnych porankow i slonce przeciskajace sie przez mgly nad Swieta Dolina.

W takich okolicznosciach zdarzaja sie spotkania – nie te spektakularne, lecz ciche, nieoczywiste.

Ktos siada obok, zadaje pytanie, wskazuje droge, dzieli sie cisza.

Wspolne wyruszenie w trase moze wyniknac z prostego porozumienia, spojrzenia, gestu.

Nie trzeba wiele, by zaczela sie historia – niekoniecznie milosna w tradycyjnym sensie, ale gleboko ludzka.

Z czasem rozmowy staja sie glebsze, smiech bardziej swobodny, a milczenie – niekrępujace.

Mijaja dni, kilometry, wspolne posilki, wschody slonca nad szczytami.

Zaczyna sie dostrzegac nie tylko piekno miejsca, ale rowniez to, co dotad bylo zakryte wlasnym lekiem – potrzebe bliskosci, otwartosci, odwagi, by byc widzianym.

Tak rodzi sie cos, co trudno nazwac.

Moze to milosc – nie deklarowana, lecz odczuwalna.

Moze tylko przebudzenie czegos, co przez dlugi czas bylo uspione.

W kazdym razie – to, co sie wydarza, zostaje.

Nawet jesli pozniej drogi sie rozchodza, nawet jesli nie ma ciagu dalszego.

Bo pewne spotkania maja znaczenie nie przez trwalosc, lecz przez jakosc obecnosci.

Peru – nie tylko przestrzen i historia, lecz rowniez lustro.

Przypomnienie, ze czasem wystarczy sie zatrzymac, otworzyc na to, co niespodziewane, i pozwolic, by cos waznego w nas sie poruszylo.

I tak sie zaczela pewna historia…

Z Miloscia i pokladami uczuc… do drugiej strony nieba.

LLWSKA ❤️