Przesypiamy swoje szczescie

Czasem budze sie nad ranem z uczuciem dziwnego niepokoju.

Jakby cos mnie ominelo.

Jakby cos bardzo waznego wydarzylo sie tuz obok mnie – ale ja tego nie zauwazylam, bo bylam zbyt zajeta… zyciem.

Zbyt zajeta planowaniem, przewidywaniem, zabezpieczaniem.

Zbyt zajeta tym, co mogloby sie wydarzyc – zamiast tym, co juz sie dzieje.

I wtedy dociera do mnie ta cicha, ale mocna prawda: przesypiamy swoje szczescie.

Nie dlatego, ze go nie ma.

Nie dlatego, ze jest zbyt daleko. Ale dlatego, ze jest… zbyt blisko.

Tak zwyczajne, tak codzienne, tak ciche – ze go nie zauwazamy.

Czekamy na cos wielkiego, blyszczacego, spektakularnego

.

A ono siedzi obok nas przy sniadaniu.

Uklada sie do snu obok naszego policzka.

Dzwoni do nas bez powodu.

Pachnie kawa o poranku.

Mowi: „wszystko bedzie dobrze”.

Szczescie nie krzyczy.

Nie walczy o uwage.

Ono po prostu jest.

Pokorne, cierpliwe, czule.

Ale my mamy tendencje, by gonitwe uznawac za sens, a zatrzymanie za porazke.

Przesuwamy granice, cele, oczekiwania – a tymczasem gdzies pomiedzy tym wszystkim umyka nam to, co najcenniejsze.

Zycie, ktore dzieje sie teraz.

Ludzie, ktorzy sa teraz.

Serce, ktore bije teraz.

Nie pisze tego z pozycji kogos, kto juz zrozumial wszystko i teraz madrze poucza.

Pisze to z miejsca wlasnej nieobecnosci.

Bo tez przesypialam.

Za duzo. Za dlugo.

I wiem, ze niektorzy ludzie nie poczekaja wiecznie.

Ze niektore momenty juz nie wroca.

Ze niektore slowa trzeba bylo powiedziec wtedy, a nie "kiedys".

45°26′15″N 12°20′9″E.

19:49