Wspolny kawalek nieba …

Czasem nie potrzeba wielu slow ani wielkich gestow.

Wystarczy wspolny kawalek nieba – ten sam, pod ktorym stoja dwie osoby.

Kazda z wlasnym swiatem, ale gotowa dzielic przestrzen ciszy, spojrzen i obecnosci.

Niebo, choc rozciaga sie nad wszystkimi, dla kazdego znaczy cos innego.

Jest miejscem tesknot, marzen, przemyslen.

Ale gdy dwoje ludzi zaczyna patrzec w tym samym kierunku, cos sie zmienia.

Powstaje wspolna przestrzen – nie materialna, lecz emocjonalna.

Punkt styku dwoch rzeczywistosci.

To nie jest moment, ktory da sie precyzyjnie okreslic. Nie pojawia sie nagle.

Rodzi sie powoli – w rozmowach, w milczeniu, w prostych chwilach.

W tym, ze ktos rozumie, nawet bez slow.

W tym, ze obok siebie mozna po prostu byc, nie udajac.

Wspolny kawalek nieba to nie miejsce.

To stan.

To decyzja, by niebo, ktore do tej pory bylo tylko jednym z wielu, stalo sie czyms wspolnym.

Przestrzenia, gdzie nie trzeba niczego udowadniac.

Gdzie niebo jednej osoby nie przeslania nieba drugiej – a raczej razem tworza cos wiekszego.

Czasem najglebsze polaczenia rodza sie w ciszy.

Pod niebem, ktore staje sie wspolne nie dlatego, ze takie bylo z gory przeznaczone, ale dlatego, ze ktos zdecydowal sie w nim pozostac.

Po drugiej stronie Nieba

LLWSKA❤️